Jon Barron (c.c.)
​
Jon Barron maakt samen met David Colorfield en Bentley Verdoodt deel uit van het Chocolade Collectief. Met hun krachten gebundeld trachtten ze hun positie in de hedendaagse kunstscene te overdenken.
In de zachte verheffing van het landschap zorgt hun installatie in zekere zin voor verstoring, waardoor de aandacht op de omgeving misschien aangewakkerd wordt. De bollen zetten je in beweging en passen je verwachtingen aan.
Tegelijk is het een onderzoek naar de 'common ground' tussen de praktijk van Nora De Decker en die van Bjorn Pauwels. In hun individuele praktijk werken ze beiden vanuit de ruimtelijke vorm, maar elk vanuit een ander standpunt.
Deze samenwerking zet voorzichtige stappen onder de naam Jon Barron – een anagram van Nora en Bjorn – en samen met Bentley Verdoodt en David Colorfield maakt Jon Barron deel uit van het Chocolade Collectief.
LOCATIE / KUNSTWERKEN:
15. GOET TE BREUCK
Five slightly similar ideas, 2025
Een reeks grote roze opgeblazen ballen
Micha Baudenelle
1972 (BE)
Micha Baudenelle werd geboren en groeide op ’t Kiel in Antwerpen, waar zijn passie voor kunst al vroeg werd aangewakkerd. Het waren dan ook de werken van Fred Bervoets die zijn ogen openden voor de kunstwereld. Zijn invloed is sindsdien een constante bron van inspiratie en de reden waarom ze begon na te denken om kunst als taal te gaan gebruiken.
Baudenelle: "Kunst is een middel om verhalen te vertellen aan mezelf, zonder de noodzaak dat anderen ze moeten begrijpen. Mijn werken zijn persoonlijke dialogen, voortkomend uit de innerlijke drang om diepere betekenis te vinden. Dit gevoel van expressie ontdekte ik ook in de muziek. Vanaf mijn vijftiende organiseerde ik samen met mijn broer muziekfestivals met internationale psychobilly- en punkgroepen. Deze periode heeft mijn creatieve visie sterk gevormd en leerde me verschillende expressievormen omarmen."
Baudenelle haalt uit alles inspiratie: van oude meesters tot hedendaagse kunstenaars, van figuratief tot abstract. Hoewel soms humor in zijn werken doorschemert, tonen ze eerder de donkere kanten van de mensheid. Dit is geen bewuste boodschap, maar eerder een weerspiegeling van zijn perceptie. Het creatieve proces helpt hem om het spanningsveld tussen mijn innerlijke en uiterlijke wereld in balans te brengen.
Als kunstenaar wil Baudenelle niet alleen zijn eigen innerlijke wereld onderzoeken, maar ook anderen aan het denken zetten. Hij wil zeker geen antwoorden geven, maar eerder vragen oproepen en de echte diepe emoties losmaken.
In het tweeluik The wealth’s shackled burden gaat het voor de kunstenaar over personen die zich niet thuis voelen in onze maatschappij of het niet kunnen begrijpen hoe de mens omgaat met zijn medemens omwille van rijkdom of macht of angst om dit te verliezen. Het gaat over de onmacht die sommige individuen ervaren in onze westerse maatschappij. Sommige ervaren onze ‘vrije westerse wereld’ als een dictatuur van de rijkdom. Het verbranden van het geld staat als symbool voor het protest tegen deze gedachte. Het gaat niet zozeer over een politiek of economisch gedachtegoed of statement maar eerder over het aantonen op welke manier de mens denkt, en over de frustratie van enkele om te realiseren dat ook zij zelf hier schuldig aan zijn.
Het personage dat in de extravagante viswinkel in A Fish Among Us staat is in werkelijkheid een dakloze uit zijn buurt die Micha Baudenelle als model heeft gebruikt. “Dit schilderij dient om mijzelf eraan te laten herinneren dat het leven meer zou moeten zijn dan consumptie. Ook hier gaat het niet om protest of de bedoeling om iemands gedachte te veranderen. Mijn schilderijen dienen enkel om mezelf bewust te maken van wat er gebeurt rondom mij en dat ik niets als vanzelfsprekend moet aannemen.”
LOCATIE / KUNSTWERKEN:
8. WAFFELAERT
The wealth’s shackled burden, 2023
Olieverf op linnen doek, mixed media, aluminium lijst
A Fish Among Us, 2023
Olieverf op linnen doek, aluminium lijst
Ruben Bellinckx
1975 (BE)
Ruben Bellinckx creëert in zijn films, tekeningen, installaties en maquettes omstandigheden voor merkwaardige ontmoetingen tussen levende en levenloze elementen van zeer verschillende aard.
Hij is geïnteresseerd in grensvervagingen en voert performances op die duwen tegen de grenzen van het onmogelijke. Ze dompelen de kijker onder in bevreemdende situaties die verrassend en betekenisvol zijn en vaak existentieel drama in zich dragen. Bellinkx legt daarbij ongelijke verhoudingen en mechanismen van conditionering en domesticatie bloot.
Op twee plekken in de voortuin van locatie Goet Te Breuck splijt de bodem langzaam open en dicht. Met luchtkussens, elektronisch gestuurde ventilatoren en een luchtcompressor beweegt de grond zacht heen en weer. De kunstenaar ensceneert met The City Garden een gecontroleerd artificieel natuurverschijnsel. Enerzijds heeft het werk een rustgevende en bijna meditatieve werking op de toeschouwer, anderzijds doet het ons nadenken over onze omgang met de aarde. Een aarde die meer en meer ontregeld raakt en steeds heviger tegen de mensenwereld te keer gaat. De natuur en zijn beleving of waarneming zijn door de mens en techniek zo beïnvloed dat het onderscheid tussen wat natuurlijk en kunstmatig is steeds meer onder druk komt te staan. Door haar te laten ademen, nodigt de kunstenaar ons uit om hierbij stil te staan.
LOCATIE / KUNSTWERKEN:
8. WAFFELAERT
The City Garden, 2002
In-situ insallatie, 2 rubberen luchtkussens, twee electronische gestuurde ventielen en
luchtcompressor, Hopstreet Gallery
Guillaume Bijl
1946–2025 (BE)
Guillaume Bijl is een autodidactisch kunstenaar. Hij volgde een theateropleiding en werkte achtereenvolgens als decorbouwer en schilder. Vanaf de tweede helft van de jaren ‘70 liet hij de schilderkunst links liggen en begon hij tragikomische installaties, sculpturen en composities te maken, geïnspireerd door de banaliteit van onze consumptiemaatschappij.
Door complete winkels, gymzalen, hondentrimmers, toeristische locaties… als kunstinstallaties te presenteren, wordt het publiek geconfronteerd met de structuren en instellingen die onze wereld, onze identiteit als mens, vormen. Bijl wilde de blinde acceptatie van gesuggereerde realiteiten door consumenten, burgers, toeristen en zelfs kunstliefhebbers blootleggen door de kunstmatigheid van alledaagse situaties op te blazen. De verwachte grens tussen kunst en leven wordt sterk vervormd.
In zijn composities bracht hij gevonden kitsch en goedkope voorwerpen samen en presenteerde ze alsof het relikwieën van onze tijd zijn, bewaard voor de toekomst als onbetaalbare schatten, waarmee hij de absurde band benadrukt die mensen vaak hebben met materiële objecten. Door onbeschaamde kritiek te combineren met een hoop humor, krijgt de toeschouwer een flinke dosis Guillaume Bijl voorgeschoteld die moeilijk te negeren is.
​
Het werk SORRY in Café Maurice is één van zijn laatste werken uit de serie 'SORRY’s' waar de kunstenaar zich meer vrijheid veroorloofd heeft wat betreft de realistische vorm die zijn oeuvre kenmerkt. Nog iets absurder, nog iets meer humoristisch dan de werkelijkheid rondom ons.
LOCATIE / KUNSTWERKEN
24. CAFÉ MAURICE
Sorry, 2025
Mixed media, Keteleer Gallery​
Mouad El Bissaoui
1996 (MA)
Mouad El Bissaoui is een conceptuele multidisciplinaire artiest. Hij is laureaat van het Nationaal Instituut Moderne Kunsten van Tétouan. Op sarcastische toon reflecteert hij over hedendaagse politieke spelletjes en uitdagingen en over de manipulatietechnieken op politiek, economisch en sociaal vlak.
Met zijn brede artistieke palet van verschillende technieken (tekeningen, installaties, performances, …) deconstrueert El Bissaoui dominante talen en narratieven die onrecht doen aan het individu en verhalen vlak en uniform maken. Geïnspireerd door de Arabische poëzie, waarvan hij de compositie en welsprekendheid bewondert integreert hij ook taal in zijn kunst.
“Ik begon de mogelijkheden van houtskool te verkennen tijdens een project waarin ik de symbolische relatie tussen het schaakspel en politiek geweld onderzocht. Op een pion heb ik de sporen van echt geweld afgebeeld om de dialectiek te suggereren tussen spel en ernst in de politieke actie waaruit geweld voortkomt. Dat is waar mijn praktijk met houtskool vandaan komt: een proces dat begint met het snijden van houten schaakstukken die vervolgens worden verkoold totdat het massa’s koolstof worden die op pionnen lijken.”
Deze reeks tekeningen Union des colonnes in locatie Hoekwinkel zijn niet alleen interessant omwille van zijn vakkennis maar ook omdat hij erin slaagt thema’s zoals verdwijning, herinnering en transformatie op een poëtische manier te vertolken. De op zichzelf staande tekeningen met decoratieve zuiltjes zijn met elkaar verbonden door de afrastering en het prikkeldraad, maar tegelijk tonen ze ook aan wie achter welk net opgesloten zit, de kijker of de gevangene? De kunstenaar haalt zijn inspiratie vaak uit Marokkaanse poëzie en vertaalt de beelden die dit bij hem oproept naar sociale en politieke kwesties.
LOCATIE / KUNSTWERKEN
3. HOEKWINKEL
Union de colonnes, 2024
Reeks van vier houtskooltekeningen
Dirk Braeckman
1958 (BE)
Dirk Braeckman is een kunstenaar die met zijn verstilde, raadselachtige zwart-witfotografie het fotografisch medium voortdurend bevraagt en herdefinieert. Niet het moment van de opname staat centraal, maar het hele proces van beeldbewerking tot het uiteindelijke beeld. Hiermee diept hij het medium van de fotografie uit met een schilderkunstige benadering waarbij het proces van de beeldverwerking centraal staat.
ECHTZEIT #123-24 in locatie Hoekwinkel is een fotowerk dat voortkomt uit zijn recent onderzoek naar het fotografisch archief van het FotoMuseum (FOMU) in Antwerpen. Bestaande beelden uit de museumcollectie werden opnieuw gefotografeerd, bewerkt en toegeëigend door zijn unieke beeldtaal. De appropriatie (of toekenning) van beelden maakt al langer deel uit van zijn oeuvre, maar kreeg een nieuwe invulling met de verkenning van het fotografisch archief van het museum. Het resultaat is een intrigerend en gelaagd werk en nodigt uit
tot vertraging, tot aandachtig kijken en tot het omarmen van ambiguïteit.
LOCATIE / KUNSTWERKEN
3. HOEKWINKEL
ECHTZEIT#123-24, 2024
Ultrachrome inkjet print op aluminium in roestvrijstalen lijst, Tim van Laere Gallery
Jake & Dinos Chapman
1966 / 1962 (VK)
De Britse broers Jake en Dinos Chapman kenden hun doorbraak in 2008 nadat ze dertien aquarellen en tekeningen van Adolf Hitler hadden aangekocht, om die vervolgens te bewerken met regenbogen en sterretjes. Ze doopten hun Gesammtkunstwerk If Hitler Had Been A Hippy How Happy Would We Be Sindsdien staan ze bekend als “les enfants terribles” van de Britse kunstscène en zoeken ze bewust de grenzen op van wat toonbaar is en wat niet. Hun werken worden vaak als shockerend of provocatief ervaren, met verwijzingen naar mutilaties of pornografie.
De grijnzende emoji op hun vlag World peace through world domination begroet de bezoekers alsof het wil aankondigen dat er best wel gelachen zal kunnen worden onderweg. “Als mensen over ons werk praten, vergeten ze soms dat het voor 99% grappig is en voor 1% uit iets anders bestaat. Het meest voor de hand liggende eraan is dat het grappig is, en wat er grappig aan is, is dat mensen het serieus willen nemen.”, zeggen ze zelf. Maar toch ook “Het idee om hoopvolle, vriendelijke kunst te maken is totale onzin, want over het algemeen is de wereld een verschrikkelijke plek.”
LOCATIE / KUNSTWERKEN
1. KERKPLEIN
World peace through world domination
Textiel spandoek
Dominiek Colpaert
1983 (BE)
Dominiek Colpaert schildert, maakt grafisch werk en bouwt installaties. Dit alles brengt hij samen in zijn eigen kleine ‘Factory’. Hij ging deze werkplaats met de nodige humor en relativering ‘Topstudio’s’ noemen.
De schilderijen van Dominiek Colpaert tonen geconstrueerde taferelen die balanceren tussen het herkenbare en het bevreemdende. In compacte formaten en met een sobere beeldtaal verbeeldt hij verlaten omgevingen, architecturale ingrepen en objecten met een symbolisch of nostalgisch karakter. Door het gebruik van acrylverf op paneel en een beheerste schilderstijl krijgen de werken een haast maquette-achtige kwaliteit, waarbij fictieve landschappen en alledaagse elementen samenkomen in een stille, tijdloze sfeer.
Zijn stijl is net als het landschap: onnadrukkelijk, maar geserreerd waar huizen de hoofdrol spelen en de realiteit wordt gerelativeerd. Hij wil met zijn kunst aan het banale ontsnappen net door het alledaagse tot een kunstwerk te verheffen. Zijn werk bevat een heerlijke paradox van droefheid en humor en wordt in de installatie in locatie Brucqstraat-Kooigemstraat aangevuld met geraniums op de vensterbank. Dominiek Colpaert verbeeldt op een poëtische en speelse wijze het verlangen om het alledaagse te overstijgen, door een surrealistische wereld te schetsen waarin de alledaagsheid van dingen wordt uitvergroot.
LOCATIE / KUNSTWERKEN
13. BRUCQSTRAAT-KOOIGEMSTRAAT
Een kleine kans op een groot succes, 2025
10 verschillende schilderijen, acrylverf op panelen:
De zwarte rotsen, 2019
‘t Vuyl Hemde, 2019
Nooit gedacht, 2024
Boven de grijze wolken, 2025
Een kortstondig moment van exponentiële groei, 2025
Hier heeft de mens gewonnen, 2025
Rustigheidstraat, 2025
Déjà vu, 2025
(nog) zonder titel, 2025
Lunapark ‘Arcadia, 2024
Ilke Cop
1988 (BE)
Ilke Cop sluit aan bij een hedendaagse figuratieve tendens waarin het vrouwelijke lichaam niet langer wordt weergegeven vanuit de blik van de ander, maar ruimte opeist binnen haar eigen narratief. Via haar schilderijen stelt zij vragen over representatie, beeldvorming en de positie van de vrouwelijke
kunstenaar binnen de geschiedenis van de kunst. “Activisme is daarenboven een belangrijke pijler van mijn praktijk. Als lid van Hyster-x, een Belgisch feministisch collectief voor vrouwelijke en non-binaire makers, vind ik het noodzakelijk om alternatieve ruimtes te creëren waar we bepaalde structuren van binnenuit kunnen veranderen. Vrouwen en gemarginaliseerde groepen hebben door de eeuwen heen bewezen hoe vasthoudendheid en kracht van ideeën de wereld kunnen veranderen.”
twee olieverfschilderijen van de serie Hardcore/Softspore zijn te zien in de locatie Goet Te Breuck. In deze reeks herinterpreteert ze de ‘Genesis’, waar traditioneel een mannelijke god orde schept uit chaos, positioneert zij zichzelf als vrouwelijke schepper die een meervoudig alternatief verbeeldt.
De paddenstoel is hier het visueel en conceptueel motief, als symbool voor verbinding en weerbaarheid. De zwammen bieden een manier om in een verbazend en ondoorgrondelijk netwerk de hele wereld te omspannen als een slagader voor het leven op aarde.
LOCATIE / KUNSTWERKEN
15. GOET TE BREUCK
Hardspore II, 2024
Olieverf op linnen doek,
Tatjana Pieters Gallery
Hardspore IX, 2024
Olieverf op linnen doek,
Tatjana Pieters Gallery
Leo Copers
1947 (BE)
Leo Copers bouwt reeds sedert het begin van de jaren ‘70 aan zijn omvangrijk en betoverend oeuvre, dat sculpturen, installaties, schilderijen en tekeningen omvat. Copers pionierde oorspronkelijk als conceptueel zoeker, maar evolueerde al snel naar een uitermate origineel objecteninstallateur, waarbij hij vanuit een onbegrensde materiaalkeuze surreëel vervreemdende associaties creëert.
​
Zijn werken zijn veelal provocerend en poëtisch, al houdt hij als kunstenaar steeds een zekere afstand. Zijn aanwezigheid is voelbaar, maar men kan niet opmaken hoe de kunstenaar zich tot het thema van het werk verhoudt. Hij goochelt met denkbeelden en bestaande symboolsystemen, verleidt de toeschouwer met zijn goochelarij om deze dan door het gebruik van opposities, deconstructie en kunstmatige spanningen ontredderd achter te laten, met een glimlach op het gezicht.
In zijn werk zien we de thematiek van gevaar, destructie en vergankelijkheid telkens terugkeren. Dit gegeven wordt op een dualistische manier benaderd; een dramatische enscenering wordt op een poëtische wijze in beeld gebracht. Hiervoor gebruikt de kunstenaar dagelijkse objecten die hij aanvult, verandert of isoleert. Copers stelt zijn werk niet zonder enige ironie samen, hij creëert ze op strategische wijze. De gebruiksvoorwerpen worden geselecteerd op basis van hun specifieke verwachtingspatroon. Die verwachting wordt echter onmiddellijk doorprikt daar er in de context een minieme verandering wordt aangebracht.
De materiaalkeuze insinueert wel gevaar, maar resulteert in een vervreemdend en romantisch beeld. Het thema van dreiging en spanning komt zo geregeld terug, maar wordt op een esthetische manier verbeeld. Een ander aspect dat het thema versterkt is de spanning tussen de elementen. De kunstenaar is geïnteresseerd in natuurkrachten zoals water, licht en vuur, en streeft naar een evenwicht hiertussen.
Hij kreeg zijn kunstopleiding als beeldend kunstenaar aan de Sint Lucas-hogeschool en aan de Kunstacademie van zijn geboortestad Gent. Hij was medestichter, in 1967, van de Nieuwe Rococco-groep.
In 2002 presenteerde Leo Copers voor het eerst zijn VIPAG of Vrijwillige Individuele Publieke Automatische Gevangenis, een kooi met tralies, bestemd om in de publieke ruimte te worden geplaatst. Men kan in de cel plaatsnemen en het traliewerk in het slot trekken, als om zichzelf een celstraf op te leggen.
De Verplaatsbare Individuele Publieke Automatische Gevangenis, hier bij locatie Café de France is een soort moderne schandpaal van 80×80 centimeter en 2 meter hoog. Gooi er een centje in en je kunt jezelf vrijwillig een aantal minuten opsluiten. Verklaar jezelf schuldig ten opzichte van je medemensen en zit je straf uit. Boetedoening was nog nooit zo leuk.
De regenboogkleuren van zijn tweede werk, roggbiv, bij locatie Sint-Denijsplaats vormen samen het wit licht, en wit licht is nodig om tout court te kunnen zien. Van 'roggbiv’ naar ‘lgbtq+’ gaan ezelbruggetjes stap voor stap richting kennis, ontdekking, verkenning. Niet alleen dichtbij, maar dus ook veraf. Toen en nu. In locatie Café Maurice zien we eveneens een aantal tekeningen en schetsen van zijn idee uit 1968 voor “Regenboog zebrapad” met kogelpen en kleurpotlood op geruit papier of inkt, kleefletters en kleurpotlood op papier. “Elke dag een nieuw idee.” Met deze uitspraak nam Leo Copers sinds eind jaren zestig afstand van zijn conceptuele tijdgenoten. In tegenstelling tot de concept kunstenaars stopt het creëren van een kunstwerk voor
hem niet bij de vondst van een nieuw idee. Hij beschouwt de materiële uitwerking ervan als even essentieel. Hij staat dan ook bekend om zijn kritische en vaak ironische commentaar op de
kunstwereld én de wereld om ons heen.
LOCATIE / KUNSTWERKEN
24. CAFÉ MAURICE
Remake van de straat, 1968 (68/1)
Inkt, kleefletters, kleurpotlood op papier, Keteleer Gallery
Regenboog zebrapad, 1968 (68/4)
Kogelpen en kleurpotlood op geruit papier, Keteleer Gallery
​
25. CAFÉ MAURICE
VIPAG - Vrijwillige Individuele Publieke Automatische Gevangenis, 2000 - 2001
Metalen kooi, Keteleer Gallery
Ronny Delrue
1957 (BE)
Ronny Delrue houdt een tekendagboek bij dat dient als basis voor zijn creaties. Tekeningen vormen de basis van zijn beelden. Volgens Delrue is een portret een landschap en een landschap een portret, dat minstens evenveel verhult als onthult. Een beeld ontstaat vaak vanuit een anekdote of een potloodstreep, maar krijgt daarna iets universeel, het wordt een herkenbaar beeld dat toch anders is dan alle andere beelden. De kunstenaar hekelt vaak wat hij noemt de ‘vervuiling’ van onze geesten, waardoor het denken wordt verduisterd. Vandaar hoofden die in een ballon zitten opgesloten, of lichamen die in prikkeldraad zijn gewikkeld.
De installatie Casa del tempo in locatie Huisje Spiereweg laat zich plooiloos omarmen in het huis aan de Spiereweg in het midden van de dorpskern. Het staat er al jaren opgesloten en opent nu zijn deuren: het paadje voor de woning, aangelegd met grote platte stenen, de vroegere leefruimte van het gebouw én de tuin creëren een spanning tussen verschijnen en verdwijnen. In de kamers op de benedenverdieping verwijzen de olieverfschilderijen uit de reeks Blood on the hands naar de niet zo fraaie gebeurtenissen in oorlogsgebieden. We horen de klok No more hours, but eternity tikken maar zien geen wijzers en tijdsindeling. We zien verwijzingen naar het salon van vroeger, de beste kamer die alleen was om te bekijken en nauwelijks te betreden, in de rode vloerbedekking van tapijten en de rode lampenkap. Nu wandelt de kijker door de intieme ruimte. De gezellige sfeer heeft echter een scherpe kant.
De klok vond haar ontstaan toen de kunstenaar de laatste keer zijn moeder zag na haar overlijden en voor haar een afscheidstekst werd voorgelezen met de zin ‘voor u zijn er
geen uren meer maar eeuwigheid’. De kast Lost memories zit eveneens vol verdwenen herinneringen. De geschilderde ruitjes aan de buitenkant verdwijnen in de pikzwarte binnenruimte
van het meubel: Après un temps il n’y plus de souvenirs. Een aftands tafeltje werd opgefrist met een helderwit laken waarop zijn levensjaren in roodgekleurde kruissteek zijn geborduurd. En via het zicht van binnen naar buiten staart het bronzen borstbeeld voor zich uit: Fading memory, aan hunnen voorzitter. Onopvallend ligt op de smalle weg een steen die er al jaren ligt. Alleen de gebeitelde tekst, opgehoogd met rode verf Was, Is, Will be is er nu op aangebracht.
​
Luister naar het gesprek tussen Michaël Janart en Ronny Delrue in deze podcast.
LOCATIE / KUNSTWERKEN
22. HUISJE SPIEREWEG
Casa del tempo SDC, 2025
Installatie
Bram Demunter
1993 (BE)
Bram Demunter is kunstschilder en genoot zijn opleiding in Gent, Sint-Lucas en HISK. Hij woont in Kortrijk. Het werk van Bram Demunter gaat over ons, de mens, en de plaats die wij innemen in de wereld, de mythologieën die wij maken rond onszelf, de verhalen en beeldculturen die uit ons voortkomen en de veranderingen die wij teweegbrengen in de natuur en in het wereldbeeld.
Demunter graaft doorheen onze geschiedenis en maakt nieuwe connecties. Obscure verhalen, vergeten symbolieken, christelijke iconografie, mythes en sages en hedendaagse gebeurtenissen en anekdotes uit de literatuur worden hierbij verrassend verbonden.
Demunter kijkt niet enkel terug naar het verleden, hij verbindt deze aspecten ook met ons heden en zijn eigen omgeving. Door die synthese van heden en verleden komt hij tot een heel eigen, unieke nieuwe beeldtaal. Een beeldtaal die niet alleen aansluit bij kunstenaars zoals Rogier Van der Weyden en de Vlaamse Primitieven, maar ook bij kunstenaars zoals Matthew Paris en James Ensor. Met die elementen ontwikkelde Demunter een universum dat enkel tot hem behoort, waar verschillende verhalen uit zijn eigen opsporingen, verzamelingen en fascinaties een nieuwe betekenis krijgen.
Het schilderij Val der Verdoemden in de Sint-Dionysius & Sint-Genesiuskerk van Bram Demunter aan de muur, gaat over ons, de mens, en de plaats die wij innemen, de mythologieën die wij opmaken rond onszelf, de verhalen en beeldculturen die uit ons voortkomen en de veranderingen die wij teweegbrengen in de natuur en in het wereldbeeld. Met olieverf lijkt hij het doek helemaal vol te schilderen en met een zekere zin voor ‘horror vacui’ graaft hij niet alleen in onze schrik voor de leegte, maar ook doorheen onze geschiedenis en maakt hierin nieuwe connecties die reiken aan obscure verhalen, vergeten symbolen, christelijke iconografie, mythes en sages tot hedendaagse gebeurtenissen en rand-anekdotes uit de literatuur.
LOCATIE / KUNSTWERKEN
2. SINT-DIONYSIUS & SINT- GENESIUSKERK
Val der Verdoemden, 2015
Olieverf op doek in zwarte lijst, Tim van Laere Gallery
Stefaan Dheedene
1975 (BE)
Stefaan Dheedene woont en werkt in Gent als conceptueel kunstenaar en gastprofessor aan KASK Gent.
Dheedene stelt belang in het functionele. Hij maakt pretentieloze objecten en produceert voornamelijk maar niet uitsluitend sculpturen en installaties. Uit zijn werk blijkt een bijzondere interesse voor het esthetische en politieke verband tussen beelden, vormen, objecten en hun ambachtelijke kwaliteiten.

Zijn werk gaat dieper in op de intieme relatie tussen gelijkenis en verschil. De meeste beelden ontstaan vanuit een herhaling of herordenen van uiterst herkenbare beelden en objecten.
De objecten moeten voor Dheedene herkenbaar en concreet blijven, maar neigen door een zorgvuldige herordening naar een lichamelijke en beeldende autonomie. Ze komen allen geïsoleerd tot stand en vormen dikwijls samen, in de vorm van een tentoonstelling, een beregeld apparaat, een georganiseerde plek.
In het werk SUN SET in locatie Goet Te Breuck worden een poutrel, een sokkel, een schraag en een profielspot samengebracht in een labiele balans ter constructie van een zonsondergang.
Waar we normaal gezien dit atmosferisch fenomeen enkel aan de einder bij avondval kunnen aanschouwen, brengt de kunstenaar hier een installatie die ons op elk moment van de dag van de schemering laat genieten. Meer dan van een constructieve noodzaak te getuigen, gaat het hier over de
kunstmatige methodiek van het display. In die gedaante volgt dit werk de poëtica van Stéphane Mallarmé. “Elk gedicht is een layout die een basisschema abstraheert van het schouwspel van de natuur.”, zegt Jacques Rancière over die gedichten. “Het zijn altijd schema’s van verschijnen en verdwijnen, aanwezigheid en afwezigheid, ontvouwen en weer opvouwen.” De kunstenaar stelt in al zijn werk belang aan het gebruik van functionele, pretentieloze objecten, met een bijzondere interesse voor het esthetische en politieke verband tussen beelden, vormen en hun ambachtelijke kwaliteiten. De objecten moeten herkenbaar en concreet blijven, maar neigen door een zorgvuldige herordening naar een beeldende autonomie. Een zonsondergang die blijft duren, een maakbaar natuurverschijnsel.
​
De video CRYSTAL in locatie Brucqstraat-kooigemstraat is een opname van Cyrille Nkoa die de Latijnse aria Agnus Dei in een compositie van George Bizet repeteert op de berg Febé bij Yaoundé in Kameroen. Febé is een gekende bergketen tussen de wijken Mbankolo en Bastos en kijkt uit over de chique wijk Yaoundé. De naam ‘Febé’ in de lokale taal Ewondo betekent ‘wind’ en komt van het feit dat het er effectief veel waait. In dit jungledecor zingt de zwarte zanger een gebed dat in de christelijke traditie wordt gezongen tijdens de misviering terwijl de priester het heilig brood breekt: “Agnus Dei, qui tollis
peccata mundi, miserere, miserere nobis. Lam Gods, dat de zonden van de wereld wegneemt, ontferm U over ons.” In dit werk kunnen we de dissonanten van de geschiedenis van de christelijke missie in Afrika niet negeren, net als het Zwitserse Benedictijnerklooster dat ondertussen aan Mont Febé monniken herbergt. Het werk van Stefaan Dheedene gaat dieper in op de intieme relatie tussen gelijkenis en verschil en her-ordent herkenbare beelden, geluiden en mensen. Hier brengt hij de
constructie van een postkoloniaal beeld onder de aandacht waarbij de zanger Cyrille Nkoa de schuldbelijdenis overneemt, intens beleeft en terugstuurt. Het lijkt een documentair beeld maar is ingestudeerd en in scène gezet.
LOCATIE / KUNSTWERKEN
15. GOET TE BREUCK
SUN SET, 2012
Staal, hout, lakverf, profielspot, statief
​
16. BRUCQSTRAAT-KOOIGEMSTRAAT
CRYSTAL, 2002
Video-installatie
Marijn Dionys
(BE)
Dionys is kunstenaar en ontwerper enwerd opgeleid als interieurvormgever en meubelontwerper aan de Thomas More Hogeschool in Mechelen. Eenvoudige, veelvoorkomende (bouw) materialen zoals bakstenen, hout en beton worden gebruikt om installaties te maken. Hierin zitten vaak verwijzingen naar architectuur en de leefomgeving in Vlaanderen/België, aan de hand van herkenbare elementen in miniatuurvorm. De miniaturen (modelbouw of eigen creatie) kunnen gezien worden als een manier om de wereld wat overzichtelijk te maken.
Het werk wachtgevel op locatie Hoeve de rode poort bestaat uit een zware betonblok dat boven een miniatuurhuisje, een typische oude Vlaamse rijwoning met 2 blinde gevels, hangt. De zwevende betonblok geeft door zijn vorm een suggestie van een gebouw, al is dat niet helemaal duidelijk. Het kan duiden op een mogelijke hoopvolle toekomst (in de hoogte bouwen, waarbij het oude huis kan overleven) of het kan duiden op het dreigende gewicht dat er hangt, boven het oude huis dat verpletterd gaat worden.
In het werk Straatstenen in locatie Waffelaert vormen 5 sets van telkens 13 oude bakstenen een herkenbaar halfsteenspatroon. Dit alomtegenwoordige patroon kan hier ook gezien worden als een stratenplan doordat de stenen bewerkt zijn als gevels op de kopse kanten. Elk huisje werd volgens dezelfde verdeling gesculpteerd (1 deur, 3 vensters) maar is toch telkens anders omdat het oude stenen zijn met elk hun eigen afwijkingen/slijtage. Zoals vele rijhuizen hetzelfde zijn maar toch individueel. Het geheel staat op 3 betonplaten, opnieuw een materiaal dat in de tuin van dit soort huisjes vaak te vinden. De betonplaten verwijzen ook naar de vele betonbanen in België.
LOCATIE / KUNSTWERKEN
15. GOET TE BREUCK
Wachtgevel, 2022
Beton, rijwoning in schaalmodel, sokkel
​8. WAFFELAERT
Straatstenen, 2009
​65 oude bakstenen, 3 oude betonplaten
Valerie Doutreluingne
1981 (BE)
Valerie Doutreluingne is architect en beeldend kunstenaar. De natuur en hoe de mens daar op ingrijpt, speelt al lang een belangrijke rol in het werk van Valerie Doutreluingne. Haar invloed als creërende mens op de omgeving stelt ze ook in haar werk als architecte voortdurend in vraag. Landschap, omgeving, grond, groen en bestaande uitingen van natuur zijn voor haar een ondergrond tot constructie.
In haar beeldend werk deconstrueert ze deze fenomenen. In eerder werk zoekt ze schilderend naar wat er gebeurt op die achtergrond. Mensenhanden creëerden een olijfgaard in Spanje; zij vindt er geen idylle , maar slechts een structuur en hoe een verloren hert zijn weg in vindt. (painting for a deer) In catch of the day! blijft van de verse vis enkel ingewanden en lijnwerk over. De hand van de mens grijpt daar bijna tastbaar in.
In het 5 luik Stream of consciousness in Goet Te Breuck exploreert ze de gebetonneerde beken van haar geboortegrond. Ze maakte dit monumentale werk in situ, tijdens een periode van lange droogte. De gevolgen van de klimaatcrisis zijn tot in deze afvoerkanalen tussen akkers en wegen voelbaar. Het brutalistische van zo’n rechtgetrokken beek toont zich hier kaal aan de toeschouwer. Van een idyllische natuur als moederschoot is hier geen sprake. Hard en leeg ontvoert deze stroom niet alleen het schaarse water van de akkers, maar ook ons denken rolt hier met horten en stoten over het pokdalig landschap tegen de stroom in. De einder is vaag zichtbaar, maar biedt geen perspectief. Hier en daar speelt licht en lentegroen een voorzichtig spel. Niet alle hoop is verloren.
Haar atelier in Sint Denijs is te bezichtigen op afspraak via info@valeriedoutreluingne.be
LOCATIE / KUNSTWERKEN
15. GOET TE BREUCK
Stream of consciousness, 2025
Olieverf op linnen doek
Joëlle Dubois
1990 (BE)
Joëlle Dubois is bekend omwille van haar kleurrijke, ongecompliceerde en toegankelijke schilderijen die treffend vatten hoe de moderne mens zich in een steeds individualistischer wordende maatschappij beweegt. In haar werk behandelt ze thema’s als gender, vrouwelijkheid, seksualiteit, diversiteit en fetisjisme. In haar recente werken richt ze zich op meer persoonlijke thema’s, zoals de emoties rond het verlies van haar moeder en de rouw die daarmee gepaard gaat. Het vervagen en -uiteindelijk - het verlies van eigenheid en identiteit zijn dan ook verweven doorheen al deze werken. Waar haar schilderijen eerder uitbundig kleurrijk waren, kiest Dubois nu vaker voor een monochrome aanpak, waarbij ze per werk één dominante kleur gebruikt die aansluit bij de gemoedstoestand die ze wil uitdrukken.
Zes monumentale doeken van Joëlle Dubois hangen – bij locatie Weide Staande Wip – aan een waslijn tussen de metershoge palen. Deze doeken dragen de zin Hi birds, do you remember my mother? Voor deze tentoonstelling liet ze zich inspireren door de omgeving en koos ze ervoor om een poëtische, intieme richting in te slaan. Witte was aan de lijn, wapperend in de wind. Het is een beeld dat vaak op het platteland te zien is. Voor haar roept het herinneringen op aan haar moeder, haar grootmoeder, aan generaties vrouwen die zorgzaam de was ophangen. Het is een alledaags tafereel dat tegelijk schoonheid en melancholie uitstraalt. Door het vertrouwde beeld te vergroten tot doeken van 2,9 bij 4 meter, transformeert Joëlle Dubois het tot een monumentaal eerbetoon. Zo wordt het niet alleen zichtbaar voor voorbijgangers, maar symbolisch, ook voor haar overleden moeder. De wind die door de lakens waait, wordt een drager van herinneringen, een fluistering aan de vogels die haar boodschap mee de lucht in nemen.
LOCATIE / KUNSTWERKEN
19. WEIDE STAANDE WIP
Hi birds, do you remember my mother?, 2025
Bedrukte canvassen
Keteleer Gallery
Anthony Duffeleer
1972 (BE)
Anthony Duffeleer maakt gebruik van diverse media om zijn denkpatronen te visualiseren. Objecten worden gekozen, gecreëerd, gecombineerd of gemanipuleerd op omwille van hun archetypisch karakter. Hij beschouwt zijn werken als reflectieve gesprekspartners die de vibraties van onze samenleving en ons denken opvangen. Het werk biedt een toegangspoort tot het verkennen van la condition humaine, waarbij existentiële paradoxen en de absurditeit van het bestaan worden blootgelegd. Dit roept vaak een gevoel van desoriëntatie of ongemak op bij de toeschouwer, die geconfronteerd wordt met de realiteit van het menselijk bestaan, in een soms vervormde maar intrigerende vorm. De titels bij zijn werken vormen een subtiel, maar steeds essentieel onderdeel van het werk. Het helpt de toeschouwer om het werk te begrijpen en het laag per laag te ontrafelen, volledig afhankelijk van de persoonlijke behoefte. Het komt soms voor dat een titel wordt aangepast, zelfs nadat het werk van eigenaar is veranderd. Reflecties evolueren immers, en Duffeleer beschouwt zijn werken als notities – soms pragmatisch, soms met een vleugje humor – zonder enig streven naar eeuwigheid.
YARTPTYD in de Sint-Dionysius & Sint-Genesiuskerk is een lichtkrant met de tekst: YOU ARE READING THIS PRIOR TO YOUR DEATH. De zin beweegt langzaam in rood LED-licht van rechts naar links en fungeert als een hedendaagse memento mori.
Het werk herinnert ons eraan dat zelfs dit moment deel uitmaakt van onze eindigheid. De gekozen vorm — een alledaags medium voor reclame of mededelingen — contrasteert met de existentiële inhoud. Duffeleer stelt hier vragen over hoe technologie onze communicatie beïnvloedt: hoe koude media boodschappen kunnen ontmenselijken, zelfs wanneer ze wezenlijke levensvragen oproepen. Een stille maar dringende uitnodiging tot bewustzijn.
Het werk Gij in locatie Hoekwinkel bestaat uit een statige sokkel met een opgezet lam. Tussen twee etalageruiten staat het geblinddoekt eenzaam maar verheven in de ruimte. Het is een installatie die ‘tot peinzen noodt’ in deze typisch landelijke omgeving waar dorpelijkheid in al zijn variaties opduikt. Het lammetje is een eeuwenoud religieus symbool van onschuld en offer en staat geblinddoekt op een antieke kerksokkel. Waar het
Lam Gods in de iconografie vaak de blik vangt van de toeschouwer, een spirituele confrontatie, is dat hier onmogelijk en confronteert het ons met de spanning tussen geloof en blindheid, verering en verstilling. De sokkel verheft, terwijl de blinddoek elk contact ontneemt. De combinatie van het opgezet lam, de sokkel en de blinddoek is ondubbelzinnig: dit is geen verheerlijking van het verleden, maar een kritische herlezing ervan. En dat blijkt ook voor de afgebeelde schapensoorten aan de wand, waar een zwarte streep van inkt hun ogen bedekt. De tableaus met de keurig gerangschikte ‘moutons’ zijn best mooi om naar te kijken, toch roept het eveneens vragen op over de manier waarop de onvermijdelijke veranderingsprocessen op het platteland hier en elders worden beleefd. De dieren zijn geen wetenschappelijke studieobjecten meer, maar vormen een groep zonder blik,
zonder stem. De titel Them markeert een verschuiving: van ogenschijnlijk objectieve classificatie naar een subjectief, moreel onderscheid, van wetenschappelijke ordening naar een ideologische duiding.
LOCATIE / KUNSTWERKEN
2. SINT-DIONYSIUS & SINT- GENESIUSKERK
YARTPTYD, 2021
Electronische LED-lichtkrant , Rik Rosseels Gallery
​
3. HOEKWINKEL
Gij, 2025
Opgezet lam, blinddoek, antieke kerksokkel, messing naamplaatje, Rik Rosseels Gallery
Filip Dujardin
1971 (BE)
Filip Dujardin is een architectuurfotograaf en beeldend kunstenaar.
 Zijn artistiek werkt vertrekt vanuit de betekenis van architectuur als cultuurfenomeen. Dit vertaalt zich naar verschillende media zoals fotografie, digitale fotocollages en ruimtelijke installaties en objecten.
De nieuwe installatie Tent voor Sint-Denijs City 2025 is een vervolg op de installatie sequences S-D die werd gebouwd op de vorige editie van het kunstenparcours.
 Hierbij wordt de archetypische snelbouwbaksteen terug als basismateriaal gebruikt maar herschikt in een constructie van snoeren van hangende bakstenen die samenkomen in een centrale kolom en worden vastgemaakt in een cirkelvorm op de site. Zo ontstaat er soort van een open tentconstructie waartussen en waaronder de mensen kunnen lopen. Zo’n tent is meestal bedoeld als een tijdelijk onderkomen, bestemd voor rondreizende circussen,
waar acrobaten, clowns en dierentemmers optreden voor het publiek.
Hier in Sint-Denijs is de tent eerder een open uitnodiging tot verkenning van de nabije omgeving, om via archetypische en
universele bakstenen, die hij als fotograaf soms ook wel als ‘pixels’ in de analoge wereld beschouwt, een elementaire ruimte te evoceren waarin mensen in, rond en onder konden lopen (op eigen risico) en zo een oer-ruimte (oer-hut) konden ervaren waarin diezelfde mens als een acteur een rol kan
spelen.
LOCATIE / KUNSTWERKEN
20. WEIDE ACHTERAAN
Tent, 2025
Stalen buis, staalkabel, bakstenen
Krystel Geerts
1993 (NL)
Krystel Geerts richt zich op sculpturen en installaties, geïnspireerd door architectuur en herinnering. In haar werk speelt ze met de grens tussen realiteit en illusie, waarbij ze onderzoekt hoe herinneringen en beeldvorming ons perspectief op de wereld vormen. Ze werkt met diverse materialen zoals klei, polyester en acrylhars, en vertaalt digitale beelden uit haar geheugen naar tastbare, fysieke vormen.
Het porseleinen bas-reliëf Traces of a Memory ontvouwt zich in deze wilde tuin bij Daeleweg als een barok monument, met krullerige lijnen die doen denken aan stromingen van de wind of vluchtlijnen van vogels die geen sporen nalaten, zoals onze vliegtuigen dat wel doen.
LOCATIE / KUNSTWERKEN
7. DAELEWEG
Traces of a Memory, 2025
Porselein
Daan Gielis
1988-2023 ( BE )
De werken van Daan Gielis verbeelden onze emotionele conflicten en onze worstelingen om consistentie te vinden. Vanuit zijn eigen ervaring met een ingrijpende auto-immuunziekte onderzocht Gielis tegenstrijdigheden van het menselijk bestaan: de verwevenheid van geluk en verdriet, vervulde verlangens die alleen maar nieuwe verlangens opwekken. Zijn praktijk werd gekenmerkt door een punkattitude met een scherp oog voor detail.
De sculptuur Orb in de Sint-Dionysius & Sint-Genesiuskerk is geïnspireerd op De Misantroop (1568) van Pieter Bruegel de Oude. Dat historische schilderij is een commentaar op zijn tijd: een man keert zich af van de wereld, maar ondertussen wordt hij beroofd. De rover is door Daan Gielis samengesteld met vilt en schuimrubber en ingekapseld in een bol met een kruis, ook wel ‘globus cruciger’ genoemd: een fragiel symbool van wereldlijke en kerkelijke macht. Alsof hij ons wil vertellen: we werden rovers en vergaarden een bijna onbreekbare macht en welvaart, maar nu zitten we vast en zijn onze messen bot. De wisselwerking tussen het persoonlijke en het generieke, tussen verval en veerkracht was een rode draad in zijn artistieke praktijk en in deze kapel met de moeder en het kind des te prangend daar het doet denken aan zijn tentoonstelling ‘Mama, je hoeft niet te huilen.’
LOCATIE / KUNSTWERKEN
2. SINT-DIONYSIUS & SINT- GENESIUSKERK
Orb, 2021
Schuimrubber, vilt
Martine Gutierrez
1989 ( US )
Martine Gutierrez haar werk richt zich vaak op identiteit en hoe de perceptie van het zelf wordt gevormd, uitgedrukt en waargenomen. Zo heeft ze muziekvideo’s, billboard campagnes, films, foto’s, performances en een satirisch modetijdschrift gemaakt waarin ze identiteit onderzoekt als een
sociale constructie en als een authentieke uitdrukking van het zelf.
In het werk Body and Thrall is ze zelf geportretteerd, samen met een mannequin, een etalagepop die er eerder mannelijk uitziet,
gepresenteerd als een hedendaagse Adam en Eva. “Tijdschriften, magazines en sociale media zijn de codes waar de volgende generatie van leert. Het is niet omdat ik een transvrouw van kleur ben, dat je me in de schaduw kunt zetten. Geef ons autonomie over ons eigen imago, zodat we tenminste onze eigen ideeën kunnen uiten in plaats van overgenomen te worden door de mainstream.”
LOCATIE / KUNSTWERKEN
2. SINT-DIONYSIUS & SINT- GENESIUSKERK
Body and Thrall, 2018
Fotoprint, Ryan Lee Art gallery
Tom Herck
1984 (BE)
Tom Herck, (°1984 ) Sint-Truiden is een multi-disciplinair kunstenaar en staat bekend om zijn provocatieve beeldtaal en maatschappijkritische installaties waarin religie, consumptie en schuld met elkaar botsen.
Het werk Do Not Cross bij locatie Kapelletje en weide Moenseweg is een nieuwe versie van zijn eerder gecontesteerde installatie Holy Cow: een gekruisigde koe in polyester ligt opgesteld in een zijdelings gevallen houding op verschroeide aarde, wat een gevoel van verwoesting en ontheiliging oproept. Rondom het werk is een houten lage omspanning met de typische schuine rode en zwarte vlakken geïnspireerd op het afzetlint, dat vaak
door de politie wordt gebruikt. Te midden van velden en weiden, abelen, berken en populieren, hekkens en schuren lijkt deze ‘crime scene’ best wel aanwezig en domineert het de omgeving. De
installatie is vormgegeven als een letterlijke plaats delict, voorzien van vier ongenummerde bewijsmarkeringen. Deze markeringen doen denken aan die welke gebruikt worden bij forensisch
onderzoek, maar in plaats van te verwijzen naar de traditionele veertien staties van de kruisweg, wijzen ze op de vier daadwerkelijke aanvallen op eerdere versies van het werk. Voor de kunstenaar verwijst het evenwel naar maatschappelijke grenslijnen, ethische dilemma’s rond vleesproductie en
voedselconsumptie met de kruisiging als universeel symbool van lijden en offers. Het werk nodigt uit tot reflectie over hoe we omgaan met dieren, religieuze beelden en de grenzen van het toelaatbare. Hij brengt ons dichter bij vragen rond de globale dynamiek van de huidige landbouw nijverheid en
onze eigen eetpatronen.
​
Bij het Bassin Spiere-Helkijn staat The Fisherman. Once We Ruled The World. Het is een kolossaal menselijk skelet (dat het ego van de mens voorstelt) dat een levensgrote plesiosaurus (een uitgestorven zeereptiel) aan het vissen is met een USB-kabel, een standaard aansluiting voor randapparatuur voor computers. De absurde scène werpt vragen op over de aard van onze soort, de
huidige mens, slechts 300.000 jaar op deze planeet en nu al heerser over de aarde, terwijl dinosauriërs miljoenen jaren geleden al uitgestorven zijn. Het werk staat aan een waterplas en nodigt uit tot contemplatie: over onze ijdelheid, onze sterfelijkheid en onze plaats tussen verleden (dinosaurus), heden (homo sapiens) en toekomst (USB-kabel en de digitale revolutie).
LOCATIE / KUNSTWERKEN
5. KAPELLETJE EN WEIDE MOENSEWEG
Do not cross, 2025
Polyester, staal, hout​
26. BASSIN SPIERE-HELKIJN
The Fisherman. Once We Ruled The World, 2024-2025
Polyester en staal
Herwig Ilegems
1962 (BE)
Herwig Ilegems studeerde aan het Hoger Instituut voor Dramatische Kunst te Antwerpen en is gastprofessor Drama aan het Koninklijk Conservatorium te Antwerpen. Ilegems speelde als freelance acteur in tal van theater, film en tv-producties. Hij is auteur, art director en regisseur van de tv-reeks Duts die in 2011 genomineerd werd voor beste comedy op het televisiefestival van Monte-Carlo. Hij is co-auteur en regisseur van de zwart-wit tv reeks Clinch die hij maakte voor Canvas.
De film Head to Head is een audiovisuele installatie waarin te zien is hoe Herwig Ilegems probeert contact te maken met dieren (Haan, Pauw, Bok, Os, Ezel, Alpaca, Oehoe, Waterbuffel en Struisvogel). Hij komt daarbij hoofd aan hoofd met hen te staan, niet vanuit een superieur mensbeeld maar vanuit een perspectief van gelijkwaardigheid. Hij legt voorzichtig zijn voorhoofd op de snavel, neus of het voorhoofd van een dier.
Hij zet – zonder woorden – de klassieke mens-dier verhoudingen op hun kop. Bij elk dier start hij op dezelfde ooghoogte, zoekt oogcontact, volgt de blik en kopieert het gedrag. Wanneer hij merkt dat het dier op zijn gemak is, probeert Herwig Ilegems zijn hoofd op die van het dier te laten rusten. Een weemoedig, warm, vertrouwelijk, soms grappig en onthecht verhaal waaruit een groot verlangen spreekt om die delicate balans op te zoeken. “We raken als mens steeds verder verwijderd van de natuur. Dat merkte ik tijdens het maken van ‘Head to Head’. Bij de dieren voelde het alsof ik in een andere realiteit belandde.”
LOCATIE / KUNSTWERKEN
11. SCHUUR
Head to Head, 2022
Film, 91 min
Susanna Inglada
1983 (ES)
Susanna Inglada, 1983, Spanje en woont in Amsterdam. Haar werk onderzoekt machtrelaties, autoriteit, corruptie, medeplichtigheid en genderongelijkheid. Ze wordt geïnspireerd door de catalaanse en spaanse cultuur, geschiedenis en de haar omringende politiek.
Haar installaties en tekeningen functioneren als hoofdstukken in een verhaal waarin deze onderwerpen getoond worden door op elkaar gedrukte, worstelende lichamen. In deze scenario’s van kronkelende lichamen, dikwijls geschikt als op een theaterset, komt de kijker een scène binnen waarin hij ogenblikkelijk verplicht wordt deel te nemen als acteur. Het is alsof je wandelt door een levensecht en levensgroot prentenboek waarvan je zelf de tekst mag verzinnen.
De hoofden van twee zussen rijzen op uit de aarde. Ze roepen niet. Ze nodigen uit. Met open monden en aandachtige ogen willen ze niet waarschuwen zoals Cassandra voor hen, maar spelen. Up there Down there is niet gewoon een beeldhouwwerk. Het is een ontmoetingsplek, voor ons gemaakt van twee zusterlijke lichamen. Een gebogen schans strekt zich uit tussen hen als een tong, een brug waar kinderen en volwassenen kunnen lopen, rusten of glijden.
Geïnspireerd door de radicale speelse architectuur van de jaren ‘60 is dit werk een oproep om plekken te creëren die de verbeelding en verbondenheid stimuleren. De zussen staan op de grond van een voormalige begraafplaats, een plaats waar vroeger enkel stilte heerste. Nu wordt het een plek voor aanwezigheid, verbinding en vreugde. Ze spreken niet met woorden. Maar als je even stilstaat, neerzit, buigt of lang genoeg lacht, zou je wel eens kunnen horen wat deze zusters altijd al wisten.
LOCATIE / KUNSTWERKEN
1. KERKPLEIN
Up there Down there, 2025
Acrylverf op aluminium en PVC
Galerie Maurits van de Laar
Stanislas Lahaut
1979 (BE)
Stanislas Lahaut is een conceptuele en minimalistische kunstenaar dat een evenwicht zoekt tussen poëtische luchtigheid en ontwapenende spontaniteit. De veelzijdige werken van Stanislas Lahaut zijn vaak geïnspireerd door zijn eigen omgeving. Door middel van minimale ingrepen voegt hij een poëtische, speelse voetnoot toe aan onze dagelijkse realiteit. Gevonden voorwerpen of situaties krijgen een subtiele twist, een nieuwe connectie die onze perceptie van onze eigen omgeving verandert.
Veel werken zijn gebaseerd op eenvoudige maar intelligente observaties. Zijn reflecties op de wereld zijn niet neerbuigend of bepalend, maar illustreren de schommelende beweging tussen zijn dagelijkse ervaringen en zijn reflecties op deze observaties.
Deze veelzijdige werken zijn rijk aan lagen en staan open voor vele interpretaties; ze mijmeren vaak over het poëtische potentieel van het leven en fungeren als observaties over de lichtheid van het bestaan en de ‘condition humaine’.
De werken Untitled (SLOW IS FAST ENOUGH) bij locatie Kapelletje & Weide Moenseweg en locatie Waffelaert reflecteren behoedzaam over de veranderende tijd, over het leven op en met het land. Het is een intrigerend ‘contradictio in terminis’ dat onze moderne, snel voortschrijdende samenleving reflecteert. Het nodigt uit tot contemplatie en laat je kritisch nadenken over de paradox van snelheid in deze hedendaagse wereld, waar haast en efficiëntie vaak als de norm worden beschouwd. Met de boodschap “SLOW IS FAST ENOUGH” daagt hij ons uit om de waarde van vertraging te heroverwegen. Het roept op tot bewustzijn van ons tempo, aanmoedigend om de hectiek van het dagelijks leven los te laten en waarde te hechten aan momenten van rust en reflectie. In een gejaagde tijd waar alles onmiddellijk beschikbaar is, pleit het werk voor een hernieuwde verbinding met onszelf en de wereld om ons heen, waardoor we de schoonheid van het vertragen kunnen ervaren.
LOCATIE / KUNSTWERKEN
5. KAPELLETJE & WEIDE MOENSEWEG
Untitled (SLOW IS FAST ENOUGH), 2025
Glas, neon, transfo
​
8.WAFFELAERT
Untitled (SLOW IS FAST ENOUGH), 2025
Acrylverf op linnen doek
Lieven Lefere
1978 (BE)
Lieven Lefere is een fotograaf die speelt met de verhouding tussen foto en realiteit. Fotografie is zijn middel om een nieuwe, subjectieve realiteit te construeren waarin wat verborgen was blootgelegd wordt. Daarbij begint zijn proces vaak al voor de foto genomen wordt. Niet zelden laat Lefere zich inspireren door bestaande (re)constructies van de werkelijkheid, waarvoor hij samenwerkt met wetenschappers. Soms bouwt hij zelf decors en scènes vanuit geschiedkundig onderzoek of vanuit herinneringen. Het resultaat op foto is suggestief en bevreemdend tegelijk, ogenschijnlijk zonder spektakel maar tegelijk gelaagd en geladen.
Lefere werkt sinds een tiental jaar samen met forensisch antropoloog Martin Smith van de Universiteit van Bournemouth. Hij gaat aan de slag met feiten of restanten van het wetenschappelijk onderzoek van de professor. Vanaf 2019 volgt Lefere de opgraving van een ingestorte neolithische grafheuvel nabij Cirencester op, wat hem inspireerde om specifieke neolithische vindplaatsen in het Verenigd Koninkrijk in kaart te brengen. De serie Shadow is a hole bevraagt onze relatie met ons verleden en hoe archeologie een blijvende invloed kan hebben op de ontwikkeling van ons denken over onszelf. Elk onderzoek dwingt ons om onze vooropgezette ideeën op een andere manier te bekijken. Archeologen proberen te ontrafelen of een steen door natuurlijke omstandigheden op een bepaalde plek is geplaatst, of eerder door mensenhanden is geplaatst. Deze onderzoeksstrategieën benadrukken de spanning tussen natuurlijke processen en de menselijke rede.
Lefere construeert de sfeer van de afbeelding door 's nachts te werken met toegevoegde lichtbronnen. Zo wordt de scène in zekere zin een decor. Lefere legt vaak meerdere momenten in één beeld vast of werkt met een lange sluitertijd. Dit maakt het licht tastbaarder en het resulterende beeld schilderachtiger, als een moment dat eindeloos wordt uitgerekt. Toch is tijd niet zozeer het onderwerp van zijn foto’s. Het afgebeelde lijkt buiten de tijd te bestaan. De titel van de reeks Shadow is a hole verwijst naar het onderzoek van fenomenoloog Roberto Casati. Deze onderzoeker bestudeert de verschijnselen schaduw en holtes en merkt op dat beide niet kunnen worden gedefinieerd zonder op interne tegenstrijdigheden te stoten. Casati ziet schaduw als een holte in het licht waardoor beide termen met elkaar verbonden kunnen worden. Licht (en dus ook de schaduw) speelt een cruciale rol in onze waarneming. Schaduw is met name cruciaal bij de weergave van perspectief. Het is ook een visueel hulpmiddel binnen de fotografie.
Veel archeologische vindplaatsen onthullen zichzelf door middel van een plaatselijke verstoring van het natuurlijke landschap. Archeologen moeten vervolgens holtes uitgraven om het verborgene te onthullen. Lefere zoekt in zijn reeks naar deze contrasten: de holte in relatie tot de berg, het zichtbare in relatie tot het onzichtbare en het natuurlijke in relatie tot het geconstrueerde.
LOCATIE / KUNSTWERKEN
4. HOEVE DE RODE POORT
Shadow is a hole / Hollow, 2022
Inkjetprint photorag gekleefd op dibond, wenge lijst, ontspiegeld glas
Shadow is a hole / Monolith, 2023
Inkjetprint photorag gekleefd op dibond,
wenge lijst, ontspiegeld glas
​
Shadow is a hole / Ash hole, 2022
Inkjetprint photorag gekleefd op dibond, wenge lijst,ontspiegeld glas
Enrique Marty
1969 (ES)
Enrique Marty creëert een omvangrijk oeuvre dat sculpturen, schilderijen, aquarellen, video's en animaties omvat. Samen vormen deze werken een verkenning van de menselijke ziel en verdiepen ze zich in de complexiteit van het menselijk bestaan.
Stilistisch put Marty uit de kenmerken van amateurbeelden, massacommunicatie en populaire verteltechnieken, terwijl zijn aanpak geworteld is in het continu vastleggen en reproduceren van privé-ervaringen en het dagelijks leven. In plaats van te interpreteren registreert de kunstenaar simpelweg en creëert zo een soort 'encyclopedie' van het zogenaamde alledaagse, een complexe comédie humaine met zowel lichte als donkere passages.
Marty's sculpturen in het bijzonder dienen als driedimensionale portretten, vaak gebaseerd op mallen van echte mensen. Toch overstijgen deze sculpturen eenvoudige gelijkenissen en bevatten ze popachtige kenmerken en elementen uit de westerse figuratieve beeldhouwtraditie, waaronder de barok.
Door het bekende en het onbekende te vermengen, daagt Marty de kijker uit om opnieuw na te denken over de manier waarop wij omgaan met het menselijke lichaam, identiteit en het verstrijken van de tijd.
De werken De Profundis zijn geïnspireerd op de Onze-Lieve-Vrouwekathedraal van Antwerpen en evoceren eveneens delen van de Dom van Keulen. Het eerste kunstboek dat hij als kind in handen kreeg, was een boek over Pieter Paul Rubens die hem dan ook een levenslange obsessie voor zowel het werk van Rubens als voor religieuze gebouwen heeft doen ontkiemen. In deze twee panelen integreert hij met olieverf, tempera en aquarel figuren die wijzen naar klassieke kunstwerken en bezielt hij de ruimte
met vogels, zoals uilen en pauwen die tot leven zijn gekomen uit het altaar dat als een eikenboom groeit. Enrique Marty legt ook nadrukkelijk het spel van licht vast en kanaliseert het samenspel van natuurlijk licht, glas-in-lood tinten, kaarsen en spotlights in de afgebeelde scènes. Hij wil de bezoekers uitnodigen tot reflectie over mens- en wereldbeeld en aansporen om zichzelf onder te
dompelen in de diepten van de schoonheid van zo’n historische stilteplek.
LOCATIE / KUNSTWERKEN
2. SINT-DIONYSIUS & SINT-GENESIUSKERK
De Profundis, 2024
Olieverf, tempera en aquarel op paneel
Keteleer Gallery
Nadia Naveau
1975 (BE)
Nadia Naveau woont en werkt in Antwerpen. In haar sculpturen en installaties laat Nadia Naveau persoonlijke en collectieve herinneringen interageren in een spel van beelden, symbolen, textuur, kleur, schaal en presentatie. De resulterende werken doen denken aan assemblages; ze prikkelen vele fantasieën en openen nog meer verhalen. Doorheen haar hele carrière gaat de kunstenares op een speelse manier in dialoog met haar eigen werk. Haar sculpturen zijn doorgaans ontmoetingspunten van zeer grillige elementen en gestileerde, geabstraheerde delen.
Elke sculptuur kent een gedeeltelijke oorsprong uit dubbele bron. Enerzijds haar enorme collectie foto's, fotokopieën, knipsels uit kranten en tijdschriften, fragmenten uit kringloopboeken, en anderzijds haar instinctieve inspiratie door motieven en herinneringen, variërend van overblijfselen uit het oude Griekenland tot een Disneytekenfilm uit haar kindertijd. Haar werk werd eens omschreven als “Bernini meets The Simpsons;” een catchy formulering, die de ingewikkelde gedachten die haar sculpturen en haar oeuvre vormgeven nooit volledig kan omvatten, maar wel de relatieve absurditeit en gedurfde humor vertaalt die in haar geest, methode en praktijk zijn genesteld.
Roman Riots is een hedendaagse interpretatie van de ‘Centauromachie’, een Grieks mythisch gevecht tussen de Lapithen en de Centauren, dat is losgebarsten tijdens een bruiloft en vaak opduikt in de kunst van de Klassieke Oudheid. De figuratieve sculptuur uit polyester en staal is typisch voor de samengestelde vormentaal van de kunstenaar. Ze creëert een raderwerk waaraan ze de beeldfragmenten ophangt, zoals de god Apollo met een motorhelm, een Centaur (een hybride paardmens) met een duikhelm, een opmerkelijke Rolls Royce en cartoonfiguur Popeye, the sailor man. De verleidelijke, verrassende sculptuur is het resultaat van een gebalanceerd spel met kleuren, vormen, materialen en schaal. Ze combineert klassieke en moderne invloeden met absurde elementen, waardoor haar sculptuur dynamisch en speels oogt. Het werk verbindt verleden en heden en nodigt tegelijk uit om de precaire verhouding tussen mens en dier op een nieuwe manier te beleven.
LOCATIE / KUNSTWERKEN
15. GOET TE BREUCK
Roman Riots, 2018
Epoxy en Inox
Base Alpha Gallery
Bart Stolle
1974 (BE)
Bart Stolle combineert in zijn artistieke praktijk animatiefilm met schilder- en tekenkunst, sculptuur en geluid. Al sinds zijn debuut verknoopt hij zijn kunstwerken met elkaar onder de noemer ‘Low Fixed Media Show’: een fictief advertentie-agentschap voor de kunstenaar en zijn werk enerzijds, een artistiek alternatief bedrijfje dat zich specialiseert in entertainment anderzijds. In onze snelle tijd en werkelijkheid, waarin onze empathische en creatieve vermogens gebukt gaan onder de veelheid aan digitale prikkels, kiest Stolle voor een kunstenaarspraktijk die hij zowel analoog als digitaal uitwerkt en waarin ambachtelijke traagheid centraal staat.
Het schilderij Little Giants kun je terugvinden op de locatie Waffelaert. Hij construeert zijn schilderijen zorgvuldig volgens bepaalde regels die hij zichzelf oplegt: een zwart vlak kan bijvoorbeeld nooit direct op een blauwe achtergrond worden geschilderd. En bepaalde kleuren komen vaak terug, zoals kobaltblauw en cadmiumoranje. Dit waren immers de eerste twee kleuren die op industriële schaal werden geproduceerd in de textielindustrie. Bart Stolle kiest resoluut voor een vroeg modernistische vormentaal om zo veel mogelijk te zeggen met zo weinig mogelijk middelen.
In Café In de zon onderzoekt de animatiefilm Darwinian Symphony de overeenkomsten tussen computerlogica en de menselijke geest. Hij is er vast van overtuigd dat de computer nooit de rol van de kunstenaar zal overnemen en dat een algoritme de menselijke creativiteit niet kan vervangen. Zo zien we dat de kunstenaar hier net zoals in zijn nauwgezette schilderijen of zijn dagelijkse tekeningen de spanning opzoekt tussen de digitaal gegenereerde ‘verschijning’ en het onderliggende handwerk.
LOCATIE / KUNSTWERKEN
8. WAFFELAERT
Little Giants, 2009
Olieverf en vernis op doek
​
9. CAFÉ IN DE ZON
Darwinian Symphony, 2016
Animatiefilm, 06:19’
Stijn Stragier
1976 (BE)
Stijn Stragier is architect, beeldende kunstfotograaf en digital artist. Subtiele anomalieën in de inhoud prikkelen de kijker tot het heroverwegen van spontane aannames over ruimte en structuur, over mensen en hun omgeving. In zijn werk zoekt Stijn de dunne lijn tussen realiteit en virtualiteit op, gebruikmakend van technologieën als een zelfgebouwde full body 3D-scanner, fotogrammetrie en complexe computer graphics. Van echte foto’s van surrealistische scènes tot realistische computer genereerde omgevingen, elke serie zet de kijker aan tot verwondering en twijfel.
Stijn Stragier presenteerde op Sint-Denijs-City 2023 reeds het werk KONDO. Met zijn huidig werk SOLAR gaat hij verder op het thema van massaproductie en onverschilligheid. Jean-Marc Jancovici, Frans ecoloog en bedenker van de term ‘ecologische voetafdruk’, legt één van de oorzaken van de menselijke onverschilligheid bij het striatum, het deel van onze hersenen dat ons met dopamine beloont, bijvoorbeeld tijdens het smartphone scrollen. We zoeken voldoening op korte termijn en sussen ons geweten met vernieuwingen als elektrische wagens en zonnepanelen. Het striatum weerhoudt ons er echter van grondig stil te staan bij de geopolitieke problematiek van grondstoffen, circulariteit en gevolgen op langere termijn. De drager van SOLAR zijn gebruikte zonnepanelen. Wereldwijd zijn er zeven miljard zonnepanelen in gebruik. Een groot deel nadert het einde van hun levenscyclus. Globaal wordt slechts tien percent van de afgedankte zonnepanelen deels gerecycleerd en de rest belandt op een vuilnisbelt.
LOCATIE / KUNSTWERKEN
4. HOEVE DE RODE POORT
SOLAR, 2025
UV-print op zonnepanneel
Roeland Tweelinckx
1970 (BE)
Roeland Tweelinckx maakt sculpturen en site-specifieke interventies, waarvoor hij zich baseert op alledaagse objecten. Hij speelt op subtiele wijze met de omgeving en ons waarnemingsvermogen. En ook deze auto heeft een hoog trompe l’oeil-gehalte, wat voor een licht gevoel van verwarring zorgt, maar tegelijk een uitnodiging is tot een verstoring van onze geconditioneerde manier van kijken. De kunstenaar gebruikt geen ‘objets trouvés’, maar meandert net tussen het idee van reproductie en de functionaliteit die in dit werk onherroepelijk verloren is.
Op locatie Hoek Moenseweg Daeleweg lijkt een wagen bijna terloops op zijn neus geland en geeft het werk In the middle of a doubt het rurale karakter van de streek een gejaagde twist, een beetje zoals de stress die we van onze dagelijkse rit van huis naar werk meenemen op reis, en daar willen achterlaten. De tergende files, de huiselijke zorgen en de aap van schouder verzetten. De wereld op zijn kop zetten, en twijfelen welke richting we nu verder uit willen… na die rustpauze, na de vakantie en na de zomer? Of maken we er vandaag toch al een punt van?
Met het verkeersbord How did I get here bij locatie Belvedèreweg combineert hij een bestaande verkeerspaal in metaal met een keramische schaal. De witte pijlen vragen je om rondom een rotonde te lopen, en de geglazuurde kleuren vragen je aandacht om even stil te staan. Het lijkt wel een bord in Delfts blauw met een oude molen met draaiende wieken. Zorgt deze richtingaanwijzer juist voor wat ontreddering of kan je je wandeling zorgeloos verderzetten?
Op de locatie Weide Spiereweg vinden we Nieuwbouw te koop. Bij dergelijke aankondigingen draait de marketingmolen van
immobiliënkantoren op volle toeren, worden buurtbewoners vaak wakker geschud en schommelt een potentiële koper tussen verleiding en weerstand. Een deel van zijn artistieke praktijk gaat over de dialoog die ontstaat tussen de toeschouwers onderling bij het zien van het werk. Een simpele pancarte zoals deze brengt veel teweeg, doet sommigen dromen en anderen huiveren. Maar sowieso is het een voorteken voor verandering. Of niet?
LOCATIE / KUNSTWERKEN
6. HOEK MOENSEWEG-DAELEWEG
In the middle of a doubt, 2025
Auto op zijn neus
​
12. BELVEDÈREWEG
Delfts blauw verkeersbord, 2025
Keramiek, glazuur glazuur en verkeersbordpaal
​
21. WEIDE SPIEREWEG
Nieuwbouw te koop, 2025
Hout, beslag en prints
Diane Marie Uwase
1993 (BE)
Diane Marie Uwase is een autodidactische kunstenaar gevestigd in Antwerpen, België, wiens praktijk geworteld is in allegorische portretkunst. Haar werk legt een sterke nadruk op zowel de fysieke gelijkenis als de persoonlijke verhalen van haar onderwerpen. Dit proces ontvouwt zich op een intuïtieve en meeslepende manier, vaak beginnend met toevallige ontmoetingen en zich verder ontwikkelend via één of meerdere fotosessies en diepgaande interviews. Centraal in Uwase’s methode staat de aanzienlijke tijd die zij besteedt aan het betrekken van elk individu, wat leidt tot een diepgaand begrip van gedachten, geleefde realiteiten en ervaringen. Via deze benadering verkent zij een breed scala aan thema’s - psychologisch, sociaal, cultureel en meer - geanalyseerd door een kritisch feministisch perspectief. Elk van haar werken streeft ernaar de complexiteit van identiteit, maatschappij en lichamelijkheid over te brengen, en presenteert genuanceerde, gelaagde verhalen die zich verzetten tegen simplistische weergaven.
Voor Wat Was presenteert een serie van acht schilderijen, elk ingekaderd binnen boogvormige panelen die de vorm en intimiteit van een raam oproepen. Deze werken nodigen de kijker uit om terug te kijken. Naar fragmenten van herinneringen, vervaagde identiteiten en de echo’s van lang vervlogen emoties.
In hun afwezigheid spreken de figuren in de schilderijen van iets wat verloren is, maar wat blijft, is rijk aan de stille sporen van een reis. De menselijke vorm verschijnt in vluchtige schaduwen, niet als iets om te rouwen, maar als een reflectie van de voorbijgang van de tijd. Elk werk biedt een glimp van wat was, zowel een delicate eerbied voor wat is vervaagd als een stille erkenning van de schoonheid in transformatie.
LOCATIE / KUNSTWERKEN
4. HOEVE DE RODE POORT
What Was - Voor wat was, 2025
Acrylverf op paneel
Koen Vanmechelen
1965 (BE)
Koen Vanmechelen is als interdisciplinaire kunstenaar een van de meest veelzijdige denkers van zijn tijd. In zijn werk tast hij de grenzen af tussen kunst, wetenschap, filosofie en gemeenschap.
Als eeuwige migrant trekt hij de wereld rond zoekend naar antwoorden op fundamentele vragen over de tijdloze maar hyperactuele thema’s als identiteit, diversiteit, globalisering en mensenrechten. Die antwoorden, works-in-progress, weeft hij aaneen tot enigmatische kunstwerken en projecten. Zijn queesten en interdisciplinaire projecten nodigen anderen uit om samen te werken en een bewustzijn en een beweging te creëren van gemeenschappen over de hele wereld. Samen reflecteren ze op de wereldwijde erfenis van het menselijke dier en onderzoeken ze de verschillende manieren die we kiezen om samen te leven en te evolueren.
Mantle of Love in locatie Sint-Dionysius & Sint-Genesiuskerk is een opgezette liggende tijger met vleugels in zwart marmer. Zoals bekend, werkt de kunstenaar vaak interdisciplinair en tast de grenzen tussen kunst, wetenschap, filosofie en gemeenschap af. Als eeuwige migrant trekt hij de wereld rond, zoekend naar antwoorden op fundamentele vragen over tijdloze maar actuele thema’s als identiteit, diversiteit, globalisering en mensenrechten. Die antwoorden weeft hij aaneen tot enigmatische kunstwerken en projecten, die een bewustzijn en een beweging willen creëren van gemeenschappen over de hele wereld. Een prachtig, verheven wezen, maar niet ongevaarlijk. Onder die vleugels schuilt misschien wel de Champawat Tijgerin: verwond, opgejaagd, tot het ondenkbare gedreven. Een killer. In de verhalen van tijgerjager Jim Corbett was het zelden de aard van het beest die doodde, maar de verwonding die de mens eraan toebracht. De mantel der liefde bedekt niet uit mededogen, maar uit angst om te zien wat wringt, bijt, ontwricht. In de sacrale stilte van de kerk wordt dat bedekken moreel: camouflage in plaats van confrontatie. Wat bekleed is, wordt immers niet bevraagd. Maar precies daar sluimert het gevaar. Niet het instinct is dodelijk, maar het ritueel dat weigert het in de ogen te kijken. Wie bedekt
wat, en waarom?
Dromen is goed. Overal ter wereld moeten kinderen kunnen dromen over hun toekomst. Soms kunnen ze daarvoor wat extra ondersteuning gebruiken. Kunstenaar Koen Vanmechelen heeft daarvoor iets bedacht: De CosmoGolem. Toen Vanmechelen 17 jaar was, maakte hij een Cosmogolem, een reuzegroot beeld uit hout. Door dat beeld te maken, voelde Koen zich goed en leerde hij zichzelf beter kennen. Dit gevoel wil hij aan alle kinderen geven zodat ze kunnen dromen. En zodat ze te weten kunnen komen wat ze willen en wie ze zijn. Daarom heeft de Cosmogolem een open hoofd. Met een open hoofd kan en mag je denken wat je wil. De Cosmogolem heeft ook geen uitdrukking op zijn gezicht; hij lacht niet, huilt niet, is niet boos of bang of gek. Daarmee wil Vanmechelen tonen dat alles wat jij denkt, voelt en wil voor de toekomst mogelijk is. Je bent helemaal vrij om te (be)denken wat jij wil en na te denken over hoe alles eruit zal zien. Je bent vrij om nieuwe ideeën te bedenken; dat heet creativiteit. De Cosmogolem verzamelt graag nieuwe ideeën, dromen en dingen die we meemaken. Met zijn grote handen helpt de Cosmogolem waar hij kan. Zijn grote voeten zorgen ervoor dat hij stevig staat zodat je op hem kan leunen/steunen. Hiermee gaat hij op stap, naar alle kinderen ter wereld.
​
Luister naar het gesprek tussen Michaël Janart en Koen Vanmechelen in deze podcast.
LOCATIE / KUNSTWERKEN
2. SINT-DIONYSIUS & SINT- GENESIUSKERK
Mantle of Love, 2024
Opgezette tijger, zwart marmer
​
7. DAELEWEG
CosmoGolem, 2025
Hout
Klaas Van der Linden
1986 (BE)
Klaas Van der Linden is een Belgisch kunstschilder. Hij begon op twaalfjarige leeftijd met graffiti en street art en studeerde nadien Vrije Grafiek. Van der Linden studeerde in 2014 af als Master in de Grafische Kunsten aan LUCA School of Arts in Gent. Klaas Van der Linden maakt muurschilderingen en schilderijen
Op de muur van Café Driwiski heeft hij de muurschildering KING 4 A DAY, FOOL 4 A LIFETIME aangebracht. De kunstenaar kiest vaak voor nachtelijke zelfportretten, modellen die voorhanden zijn of inspiratie uit de omgeving. Onder het licht van de sterren zou je samen met de nachtdieren zijn taferelen, samengesteld met spuitbus en verfborstel, nog eens rustig opnieuw kunnen aanschouwen. Als in een karrenspoor.
LOCATIE / KUNSTWERKEN
10. CAFÉ DRIWISKI
KING 4 A DAY, FOOL 4 A LIFETIME, 2025
Verf op muur
John Van Oers
1967 (BE)
Beeldhouwer John Van Oers beweegt zich met zijn sculpturen tussen licht en zwaar. Zijn ‘notities’ zijn speels, hebben een variabel karakter en komen voort uit de ervaring van het onmiddellijke. Dagelijkse objecten worden onderworpen aan stillering en hun beeldend potentieel onderzocht. De werken van Van Oers neigen naar abstractie maar worden het nooit.
De materiaalkeuze is even eerlijk als de onderwerpen; ontdaan van alle mogelijke ballast spreken natuurlijke materialen in alle eenvoud. Zo ontwikkelt John Van Oers een persoonlijk vocabularium dat zowel autobiografisch als zuiver esthetische aspecten aanreikt.
Het ‘spelen’ met vorm, inhoud en materiaal blijft de drijfveer. De scenische sculpturen, waarin architectuur en landschap vaak een centrale rol spelen, nodigen uit tot ingrepen van de kijker die op zijn beurt het ‘spel’ van de maker (imaginair?) voortzet. De uitgelokte dialoog tussen het alledaagse en het esthetische is tegelijkertijd betekenisvol en hartverwarmend.
De kleine figuur van het werk COME TO ME is slechts 35 centimeter hoog, met uitnodigend uitgestrekte armen en een witgeschilderd gezicht. Het lichaam is opgebouwd uit gerecupereerd hout en op de kruin staat een zwart kunststof bolletje. Dat bolletje is een poëtische suggestie: Is het een donkere wolk? Een relikwie? Een vreemd hoofddeksel? In de rust van zijn aanwezigheid schuilt iets onheilspellends, iets wat ons op afstand houdt terwijl het tegelijk uitnodigt. Alsof het beeld iets weet wat wij nog niet
willen weten. John Van Oers vervangt de vertrouwde heilige, die onschuld, troost en devotie uitstraalt door een ambigu, mysterieus personage. Herkenbaar en tegelijk ongrijpbaar. Dit
sculptuurtje schuift betekenis heen en weer, tast af, verbergt en onthult tegelijk.
LOCATIE / KUNSTWERKEN
5. KAPELLETJE & WEIDE MOENSEWEG
COME TO ME, 2025
Hout, metaal, hardboard, kunststof, verf, potlood
Juliette Vanwaterloo
1993 (BE)
Juliette Vanwaterloo is een activistisch kunstenaar gericht op feministische, ecologische en dekoloniale vraagstukken. Terwijl een retoriek van oorlog en bewapening het dagelijks discours in de media overheerst, bouwt ze een subtiel maar ongehoorzaam oeuvre. Als jonge kunstenaar werkt ze ijverig aan een textiele aanklacht. Haar kritiek op onze gewelddadige samenleving is hard en scherp maar heeft een hoog aaibaarheidsgehalte.
Het werk Tout cramer bij locatie Waffelaert bestaat uit wol, acryl, merino en mohair linnen en zorgt als getuft tapijt voor een sterk zintuiglijk karakter. Hier verbeeldt ze een beeld dat we ondertussen goed kennen uit de media: de wereld lijkt in brand te staan, politiewagens rijden af en aan, geparkeerde auto’s branden uit. Haar werk nodigt zichzelf uit in het midden van de ruimte en aan de muren in de vorm van meeslepende installaties, die zich uitstrekken over de wanorde van het actuele wereldgebeuren, vanuit een sociaal, migratie-, ecologisch en politiek oogpunt. Zo stelt ze zich vragen bij de legitimiteit van geweld in de marge van of tijdens demonstraties.
Ze beweegt zich graag in de gespletenheid van dorp en stad en heeft zich met La banque d’un monde qui brûle - Bancontact bij Goet Te Breuck gebaseerd op de gevels van gebouwen zoals de geldautomaat in Sint-Denijs. Bancontact is eigenlijk een betaalschema dat verantwoordelijk is voor de controle, berekening en verwerking van elektronische betalingen. En terwijl de wereld vandaag sterk neigt naar het digitale, online en mobiele verplaatsen van kleine en grote sommen, bleek de vraag naar cash-punten toch nog steeds groot. Het tastbare geld dat in omloop circuleert als betaalmiddel kan fysiek worden vastgenomen. Munten en biljetten blijken nog steeds een laagdrempelig betaalmiddel. Toch werden tijdens demonstraties in grootsteden juist vaak deze automaten vernield waardoor ze onbruikbaar werden. Het blijft toch opvallend dat het vaak dezelfde twee grote symbolen zijn die geviseerd worden tijdens betogingen: de banken en de politie.
LOCATIE / KUNSTWERKEN
8. WAFFELAERT
Tout cramer, 2024
Getuft tapijtwerk met wol, acryl, merino, mohair en linnen
​
​15. GOET TE BREUCK
La banque d’un monde qui brûle + Bancontact, 2023
Patchwork en borduurwerk met de naaimachine, met gebruik van wol, acryl, katoen,organza en naaigaren
Loïc Van Zeebroek
1994 (BE)
Loïc Van Zeebroek is een schilder die onze blik verruimt, zowel op de schilderkunst als op het landschap en de dingen die ons omgeven. Op het eerste zicht is alles in zijn schilderijen herkenbaar, maar toch is het afgebeelde niet wat het lijkt. De herinnering aan het landschap uit zijn kindertijd, de Schelde, wordt door de kunstenaar geherinterpreteerd, zonder flauw nostalgisch te worden. Zijn schilderijen nodigen uit tot een traag kijken zoals tijdens wandelingen in de natuur waarin we alles zo veel mogelijk zintuiglijke indrukken willen opdoen. Vanuit het herkenbare op zijn schilderijen worden onze herinneringen en mijmeringen gestimuleerd.
Het werk Untitled is een tweeluik bestaat uit grote doeken van elk 180 op 200 centimeter, waarbij links een referentie opduikt naar het landschap van Sint-Denijs en waar op het rechterluik een groen gordijn onderliggende pogingen tot schilderen maskeert. Het werk is een resultaat van schipperen tussen het overschilderen of behouden van impulsen en ideeën.
LOCATIE / KUNSTWERKEN
5. KAPELLETJE & WEIDE MOENSEWEG
Untitled, 2025
Olieverf op doek
Dauwens & Beernaert gallery
Robin Vermeersch
1977 (BE)
Robin Vermeersch werkt met diverse media. Sculpturen, schilderijen en tekeningen tonen ons een soort cellulaire wereld die vrij existentieel is en kosmisch ervaren kan worden. De kijker kan de beelden op verschillende manier benaderen. Men kan ze bekijken als autonome sculpturen en schilderijen die individueel functioneren maar men kan ze ook in een grotere samenhang zien waardoor ze elk een andere betekenis krijgen en samen een bevreemdend universum vormen.
Het werk van Vermeersch verwijst subtiel naar de werkelijkheid om ons heen, maar is er geen realistische weergave van. Het herinnert alleen maar aan de ons bekende wereld. Het spitst zich toe op de nuances, op de details. Vermeersch vergroot die uit, tast grenzen af en creëert er iets compleet nieuws mee. Het herkenbare wordt ontmanteld en opnieuw samengesteld. Uit de details ontstaat een nieuw geheel.
De sculpturen Daisy bij locatie Voortuintje zijn assemblages van ontleende en bewerkte vormen uit de natuur, het menselijk lichaam en reële vormen zoals vetplanten. Hier komen de werkelijkheid en de verbeelding van die werkelijkheid samen. Wat is echt en wat is een afgeleide?
De sokkels van de keramieken werken bij Weide Staande Wip zijn zowel onderdeel van het beeld als diens drager en vormen een knipoog naar Constantin Brancusi en de modernisten. De werken lijken versneden en daarna opnieuw geordend tot een nieuwe vorm. De vorm van het werk blijft evolueren door het groeien van de planten en is zo immer in beweging. Wat is echt en wat is een afgeleide?
LOCATIE / KUNSTWERKEN
18. VOORTUINTJE
Daisy, 2018
Epoxy, acrylic polyester, staal
​
19. WEIDE STAANDE WIP
Haute levée, 2022
Keramiek, hout, planten, olieverf
Au bon coin, 2022
Keramiek, hout, planten, olieverf
Odelay, 2022
Keramiek, hout, planten, olieverf
Tinus Vermeersch
1976 (BE)
Tinus Vermeersch combineert in zijn schilderijen, tekeningen en sculpturen oude technieken en traditionele ambachten met een hoogstpersoonlijke beeldtaal. Met zijn oeuvre creëert hij een onwezenlijk universum vol tegenstellingen dat de toeschouwer verleidt en misleidt.
Zonder titel (Hooimijt) in de Tuin van Adem en Eten is een eenzame herinnering aan een (geromantiseerd) landelijk verleden, waarin tot voor kort zomerse velden vol tijdelijke hooimijten een courant verschijnsel waren. Het duurt maar één generatie om te vergeten hoe het landschap eeuwen eruit heeft uitgezien. Binnengebracht in een context van een tentoonstelling en door subtiele sculpturale ingrepen roept de constructie allerlei nieuwe associaties op die zijn functionele aard (het drogen van hooi) overstijgen.
Untitled is een architecturaal ornament in gebakken klei op de muur van locatie Hoeve Brucqtraat waarbij je zijn affiniteit met
ambachtelijkheid kan aanvoelen in het verkennen van vormen en lijnen. Vaak combineert de kunstenaar in al zijn schilderijen, tekeningen en sculpturen oude en traditionele technieken met
een hoogstpersoonlijke beeldtaal. Hij creëert een onwezenlijk universum vol tegenstellingen dat je als toeschouwer verleidt, als een ‘trompe l’oeil’, een medaillon, een schoorsteenmantel, een bescheiden pronkstuk. Hij toont in zekere zin een gehechtheid aan het vertrouwde: “Tinus Vermeersch holt dus niet, niet achter een hypothetische moderniteit, niet achter zijn grote Vlaamse voorouders, zelfs niet achter zijn eigen verbeelding. Hij geeft rustig vorm aan wat zijn onderbewustzijn hem dicteert. Langzaam, zorgvuldig, intens. En bij elke stap wordt hij geleid door zijn instinct.”
LOCATIE / KUNSTWERKEN
17. TUIN VAN ADEM EN ETEN
Zonder titel, 2025
Hout, hooi, touw, steen
​
​​14. HOEVE BRUCQSTRAAT
Untitled, 2025
Keramiek
Klaus Verscheure
1968 (BE)
Klaus Verscheure is beeldend kunstenaar en regiseur, hij noemt zichzelf een chroniqueur.
De video-installatie San Sebastian is gebaseerd op het verhaal uit het Nieuw Testament, waarin Sebastiaan opkomt voor de zwakkeren en zelf slachtoffer wordt van de heersende macht. Hij moest als Romeins soldaat meehelpen aan de vervolging van de christenen, was echter zelf een christen geworden en besloot daarop om andere christenen te verbergen voor de repressie. Toen zijn Romeinse legerbroeders dat te weten kwamen, werd hij ter dood veroordeeld en met pijlen doorzeefd. De man werd heilig verklaard en werd patroon van boogschutters, jagers, soldaten en brandweerlui. Vanaf de renaissance werd het tafereel van de met pijlen doorzeefde man een favoriet onderwerp voor schilders. En ook vandaag blijft Sint-Sebastiaan een icoon als het erop aankomt een mooi mannenlichaam te tonen. Het beeld van de martelaar werd het uithangbord voor degene die zich verzet tegen de ‘normale norm’ en symbool voor het lef van al degene die opkomen voor hun mening. En toch blijkt dat er voor elke mening die geuit wordt, snel iemand klaar staat om de ander de mond te snoeren. Voor Klaus Verscheure is dit werk een aanleiding om de fascinatie van de mens voor geweld aan te kaarten én bovendien die mens uit te dagen door hem/haar voor een ethisch dilemma te plaatsen. Je krijgt hier immers de mogelijkheid om zelf een (virtuele) pijl af te schieten in het lijf
van de geportretteerde, een naakte man vastgebonden aan een boomstronk. Op enkele meters voor het scherm staat een zuil met een drukknop. Als je op de knop drukt wordt er een digitale pijl in het lijf van het slachtoffer geschoten. Of niet?
LOCATIE / KUNSTWERKEN
2. SINT-DIONYSIUS & SINT- GENESIUSKERK
SAN SEBASTIAN, 2025
Video-installatie, variabele afmeting
Katleen Vinck
1976 (BE)
Katleen Vinck is beeldend kunstenaar en woont en werkt in Antwerpen. Zij verbindt in haar werk karakteristieken van sculptuur, architectuur en scenografie met elkaar. Zij maakt vaak gebruik van driedimensionale objecten.
​
Haar sculpturale werken Dust to Dust (locatie Wijngaard) en A Thousand Years (locatie Café de France) vinden een oorsprong in haar extreme fascinatie voor architectuur. Architecturale fundamenten zijn vaak de laatste, onvergankelijke overblijfselen van lang verloren gewaande beschavingen. Wat Vinck wil laten zien is niet het verlies, maar de schoonheid van wat tijdelijk is. Haar werk is eerder futuristisch dan post-apocalyptisch.
Alles verandert doorheen de tijd in iets nieuws. De sculpturen zijn zelden afgewerkte constructies of enkelvoudige monumenten, maar appelleren eerder aan dat doorschijnende, ongrijpbare moment van transformatie. Ze werkt met de essentie van archetypische architecturale elementen, die functioneren als overblijfsel en tegelijk als nieuw begin.

Vanuit haar archief met beeldmateriaal van bestaande constructies en natuurfenomenen ontwikkelt Katleen Vinck twee sculpturen die zowel refereren aan ruïnes, bunkers, megalithische resten als aan sci-fi en brutalistische architectuur. Ze archiveren, reconstrueren en vervormen tegelijk. Ze verbinden over plaats en tijdslagen heen, maar behouden de geheugen- of herinneringsfunctie van de oorspronkelijke vormen.
Beide werken, Dust to Dust ? en A Thousand Years ?, maken deel uit van een onderzoek naar transformatie; naar hybrides tussen natuur en constructie en naar de grens tussen architectuur en sculptuur. Structuren worden opgeslagen, ontleed en opnieuw opgebouwd - balancerend op de grens tussen herkenbaar en ongrijpbaar. Zwevende vormen komen los van hun architecturale fundamenten en krijgen de autonomie van een sculptuur. Alle componenten van deze werken suggereren verandering, groei en wendbaarheid.
LOCATIE / KUNSTWERKEN
13. WIJNGAARD
Dust to Dust ?, 2023
Staal, acrylhars, cement, verf, polystyreen
​
​​25. CAFÉ DE FRANCE
A Thousand Years ?, 2025
Staal, acryl hars, cement, verf, PU
Tom Woestenborghs
1978 (BE)
Tom Woestenborghs is een beeldend kunstenaar die fotografisch beeld als basis voor collages gebruikt. Hij verzamelt en archiveert, hoofdzakelijk door zelf te fotograferen, maar gebruikt ook afbeeldingen uit tijdschriften, video’s en van het internet.
Als een kunstenaar bestaand beeld uit zijn context haalt en als kunstwerk gebruikt, dan heeft hij daar een bedoeling mee. Als kunstenaar stel je een maatschappelijk vraagstuk ter discussie.
Het werk van Woestenborghs lijkt fotografisch, maar in feite zijn het collages van verschillende beelden, opgebouwd uit vele lagen zelfklevende plastic film. Opgeleid als schilder stapte Woestenborghs over op plastic film omdat dit materiaal een helderder effect heeft dan verf. Hij toont zijn collages als ‘schilderijen’ maar ook als lichtbakken.
Het werk Artificial landscaping toont een landschap dat in zijn beeldtaal refereert aan jaren’80-computerspelletjes. Het is een collage opgebouwd uit kleine vierkantjes met een knipoog naar de beelden in vector van toen, zoals lijnen die met ankerpunten aan elkaar zijn verbonden. De kunstenaar beoogt zo om met een minimale beeldvorm een zo esthetisch mogelijk behaaglijk landschap op te bouwen.
LOCATIE / KUNSTWERKEN
4. HOEVE DE RODE POORT
Artificial landscaping, 2025
X-film collage op lichtbak
